Een emotionele rollercoaster…en plots staat je leven op zijn kop

Ik heb getwijfeld bij het schrijven van deze blog… niet zozeer bij het schrijven. Want schrijven is voor mij een verwerkingsproces… ik heb vooral getwijfeld voor het publiceren van deze blog. Het is even mijn ziel blootleggen. Maar anderzijds is het ook taboes doorbreken. Eigenlijk ging ik deze week een blog schrijven over 1 jaar mama zijn… maar maandag werd plots alles anders…
Buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, miskramen,… gespreksonderwerpen waar we het liever niet over hebben. Maar wel de dagdagelijkse realiteit…en soms, overvalt het je gewoon. 

De pijn begon zaterdagnamiddag. Ik was samen met vrienden een barbecue aan het voorbereiden. Een jaarlijkse traditie met de vrienden en dit keer een speciale editie, want we gingen ook Robbe zijn allereerste verjaardag vieren. De boodschappen waren gedaan, de taart was gekocht en samen met mijn nichtje gingen we een zwangere vriendin helpen om alles klaar te zetten. We wilden immers vermijden dat zij anders met al het werk zou zitten. Veel werk was het niet als je zo met drietjes bent: patatjes koken, couscoussalade maken, tomaten snijden, worteltjes raspen,….  Plots enkele felle pijnscheuten in mijn rechterzij en onderrug. Bij mezelf dacht ik verdorie, daar is die helse lumbago weer. Ik nam een paar pijnstillertjes en kon rustig de avond verder zetten en met mijn vrienden genieten van een gezellig avond. Robbe zijn oogjes gingen fonkelen bij het zien van zijn allereerste Dinotaart! Na enkele uren stak die pijn toch weer op. Ik kroop thuis mijn bedje in, ervan uitgaande dat het de dag nadien wel beter met mij zou gaan.

Zondag is vaak nichtjesdag. Mijn broer en schoonzus komen dan af met mijn 2 allerliefste cutiepies. Meestal een topdagje voor deze fiere tantie/metie. De pijn in de onderrug was al heel wat geminderd. Precies nog wel wat zeer ter hoogte van de lies. Misschien één of andere verkeerde beweging gemaakt dacht ik bij mezelf.

In de late namiddag moesten ik en mijn liefje op het verjaardags/40jaargetrouwd feestje van mijn peter zijn. Familie langs de kant van mijn papa. Heb er niet zo heel veel contact meer mee, maar het was wel eens fijn van hen terug te zien. Een beetje nostalgie uit het verleden naar boven halen. Ook een beetje een confrontatie voor mij, want wat lijken er een paar van mijn neven sprekend op de jongere versie van mijn papa! Robbe die genoot van zijn allereerste keer in het springkasteel. Zijn pretoogjes spraken boekdelen…het zou niet de laatste keer zijn dat hij in het springkasteel kruipt!

Tegen de avond stak de pijn weer op. Toen ik in mijn bed kroop heb ik liggen draaien en keren, zoekend naar een manier waarop de pijn draaglijk werd en ik toch wat zou kunnen slapen.. Tevergeefs. ’s Ochtends maakte David zich zorgen. Ik die zo anti-pilletjes ben had ’s nachts om 2 Dafalgans gevraagd en hij zag aan mijn gezicht dat de pijn nog niet weg was. “Moet je niet naar spoed schat?” vroeg hij heel ongerust. Ik lachte dit weg. Maar nee, wellicht die helse lumbago die weer terug was. Vandaag moest er opgeruimd worden en alles klaargezet worden. Morgen was het immers het familiefeestje voor mijn kleine Prins zijn allereerste verjaardag. Dat is toch ook voor de mama een iets wat speciale dag. David belde toch even naar de huisarts. Die zei:” Misschien heeft ze een heuponsteking. 2 dagen regelmatig Dafalgan nemen en als het dan donderdag niet beter is, kom je maar naar hier”. Erg gerustgesteld leek het liefje echter niet. Om hem dan maar te sussen heb ik toegestemd dat we naar de dichtstbijzijnde spoed zouden rijden…niets vermoedend dat binnen enkele uren mijn leven een hele rare wending zou krijgen….

Na 4 uur onderzoek, waar men vermoedde dat ik misschien een blinde darmontsteking of niersteentjes had, werd er een echo genomen van mijn buik. Ik had ondertussen licht bloedverlies en ik was nog aan het denken, jezus, sebiet zitten we hier gewoon op spoed omdat ik pijnlijke maandstonden heb. De buikecho wees niets uit. Alleen zag de dokter wat raar vocht ter hoogte van de baarmoeder. “Mevrouw, zou het kunnen dat u zwanger bent?” “Ik denk het niet mijnheer. Ik neem de minipil, ik geef borstvoeding,…dus bij mijn weten niet”. “Mmm,…ik moet hier een gynaecoloog naar laten kijken” mompelde ze wat bij zichzelf. Ik werd in mijn sexy spoedkleedje teruggestuurd naar de overvolle wachtzaal van de spoedafdeling. Na een halfuurtje komt er een dokter naar me toe met de telefoon in haar handen. “Goededag mevrouw, hoe oud is je zoontje?” Ik antwoord heel trots: “morgen 1 jaar”. Ze herhaalt de boodschap aan de telefoon. Ze knikt wat, ze lacht, ze kijkt naar mij en zegt: “proficiat mevrouw u bent terug in verwachting”.  Wow… daar stond mijn hart even stil. Een volle wachtzaal die je aankijkt.. je ziet die mensen gewoon denken, moet je daarvoor naar de spoed komen?  Mijn liefje en ikzelf in volle verbazing naar elkaar kijken? What did we do it again? (ook Robbe was een welgekomen geschenkje ;)). Plots die flits door mijn hoofd…maar waarom dan zoveel pijn? En dat bloedverlies dan?  Even later word ik naar de gynaecoloog gebracht. Een halfuur dat er van alles door je hoofd raast. 2 kindjes… Tuurlijk wilden we dit, maar zo snel? Waren we hier wel klaar voor?

En toen die inwendige echo. En de woorden… we vinden geen vruchtje mevrouw. Paniek… hoe kan dit? Volgens mijn bloedwaarden ben ik minstens 5 weken ver? Het harde verdict: er zijn twee opties: een buitenbaarmoederlijke zwangerschap of u deed een miskraam. Een heel kleine waterkans dat we er toch gewoon te vroeg bij zijn en daardoor nog geen vruchtje kunnen zien. Maar we vermoeden gezien de pijn en het bloedverlies een miskraam. We willen echter geen risico nemen,het kan ook nog altijd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn en dit kan levensgevaarlijk zijn voor u. U blijft een nachtje ter observatie.  Plots kwamen alle tranen boven… neen dat kon niet. Mijn lieve kleine prins zou morgen 1 jaar worden. Ik wil als mama zijn feestje gaan voorbereiden…  David die me troost… je gezondheid gaat nu voor schat. Wat is Robbe ermee als zijn mama ligt af te zien van te pijn of er straks gewoon niet meer is… harde woorden, maar ik besef dat ze de realiteit zijn… ok… er zit niets anders op… Een nachtje ziekenhuis dan maar.  De pijnstillers doen wel eindelijk zijn werk. De zeurderige pijn in mijn zij is weg. Afscheid nemen van mijn 2 Koningskes.. nachtje alleen, bah, ik hou er echt niet van…

De volgende dag “goed” nieuws. Het zwangerschapshormoon in het bloed is gedaald. Alles wijst nu op een miskraam, u mag naar huis mevrouw. Euh, ok…dat was het dan. Eerst de euforie..en plots is het weg. Ik besef bij mezelf dat ik me nog gelukkig mag prijzen. Ik kom thuis en kan mijn zoontje knuffelen. Er zijn vrouwen die nog geen eerste kindje hebben en hier ook door moeten. Je verlaat de materniteit met huilende baby’s op de achtergrond en zelf met lege handen. Serieus, waarom heeft daar nog geen enkel ziekenhuis verder over nagedacht? Ook de dag ervoor was ik het onderzoekslokaal in snikkende tranen buitengekomen toen ik het nieuws kreeg dat ik dan toch niet zwanger was. Dan moet je nog even in de wachtzaal plaatsnemen… omringd door 3 zwangeren vrouwen die je onderzoekend aankijken. Voor mij een confrontatie, maar wellicht ook voor hen. Misschien moeten de ziekenhuizen toch maar proberen hier rekening mee te houden. Die confrontatie kan je best missen als je net een kindje, hoe klein ook, verloren bent. Toch lukt het voor mij om dit wat te plaatsen. Het vruchtje heeft het niet gehaald, dat is teken dat het zo moest zijn… er was wellicht iets fout. Ik mocht nu naar huis en dankzij de goede zorgen van mijn mama, broer, schoonzus en David werd alles toch klaargezet om het feestje van mijn zoontje te laten doorgaan. Dit maakte voor mij heel wat goed. Robbe zijn stralende snoetje bij het zien van de taart en de mooie cadeautjes die hij kreeg. Dit was intens geluk. Ik had net nieuw leven moeten afstaan, maar ik wist dat ik mijzelf gelukkig moest prijzen met wat ik wel in handen had. Deze kleine Prins.

Maar ook de papa had nog een kleine verrassing in petto. Het waren een hele rare afgelopen 48uur geweest en de ware liefde..die is er in voor- en tegenspoed. Dus besloot hij door de knieën te gaan… en mij de mooiste vraag te stellen die ooit iemand mij zal kunnen stellen in deze wereld. Na heel wat gesnotter en gesnik, en een ongelooflijk gevoel van intens geluk kwam er een ja uit. Vanaf nu is het mevrouw Deconinck in spé. Ik ging overgelukkig slapen. Ik knuffelde my husband 2 be en wist dat alles wel goed zou komen met hem aan mijn zij.

Ik moest me donderdagochtend opnieuw aanmelden in het ziekenhuis. Het bloed zou opnieuw gecontroleerd worden. Zwangerschapshormoon zou dan onder de 500 moeten liggen en voila, je kon weer verder met je leven. Oh..zei de dokter, zorg er toch maar voor dat u nuchter bent. Je weet nooit dat we toch een kijkoperatie moeten doen om zeker te zijn dat het niet buitenbaarmoederlijk was en er toch geen schade was. Zucht…

Daar stond ik weer in het ziekenhuis. Bloedafname… en 2 uur wachten. In dat zelfde wachtkamertje als waar ik 2 dagen eerder zat te huilen om kindje dat nooit ter wereld zou komen. Na 2 uur de verrassende woorden van de van assistent. Het zwangerschapshormoon was weer toegenomen en lag 4 keer zo hoog als ze verwacht hadden. We gaan toch even in de baarmoeder kijken of we niets over het hoofd hebben gezien. Weer 5 minuten krijg je een sprankeltje hoop… zou het dan toch kunnen? Maar de gynaecoloog bevestigt snel… Sorry mevrouw… we gaan een kijkoperatie moeten doen. We vermoeden dat het vruchtje zich heeft vastgehecht in je rechter eileider. Als dat het geval is, moeten we kijken hoe groot de schade is, maar de kans is groot dat we je eileider moeten verwijderen. Opnieuw krijg je die slag in je gezicht. 2 dagen geleden kreeg ik te horen dat ik een vruchtje verloor, vandaag krijg ik te horen dat ik een hele eileider ga verliezen? Ik zou nog diezelfde dag om half 7 geopereerd worden. Dat werden nog 4 lange uren waar er van alles door je hoofd spookt. Alleen maar slechte dingen natuurlijk… heel wat tranen… en toch probeer je je sterk te houden.

Ik werd naar het OK gebracht. Plots begon ik te panikeren. Wat als het fout liep? Wat als het vruchtje in de eileider zo groot was dat ik zo dadelijk teveel bloed zou verliezen? Wat als ik het niet zou halen? Moest Robbe dan verder zonder mama? Zou hij zich hoe dan ook nog maar herinneren wie ik ben en hoe graag ik hem zag? Moest mijn husband 2 be dan alleen verder? Heel veel tranen. Troostende woorden van de anesthesist en de verpleegsters. Alles komt goed juffrouw… je bent omringt door de beste. Stiekem denk ik vreugdevol bij mezelf, binnenkort kan ik zeggen: mevrouw…

Ik word wakker op recovery. Gek, ik heb van mijn overleden vader gedroomd. Lang geleden dat ik hem nog zo dicht bij me heb gehad. De verpleger komt me ook vragen of alles in orde met me is. Heb blijkbaar ook tijdens het wakker worden heel vaak het woordje papa uitgesproken. Blij dat mijn lieve engel altijd op mijn schouder zit… vooral blij om terug naar mijn 2 lieve schatten te kunnen. De assistente komt snel nog even terug kijken. Ze bevestigt me dat de eileider verwijderd is. Het was echt nodig mevrouw… er zat al bloed in je buik. We moesten echt geen 24 uur langer gewacht hebben of dit had veel slechter kunnen aflopen. Bam… ik word voor de 4de dag op rij hard in mijn gezicht geklopt.

Ik kom terug op de kamer en krijg zowel fysiek als mentaal een stevig klopje. Ik voel me gefaald door mijn eigen lichaam. Ik maak me zorgen over mijn verdere kinderwens. Ik wil sterk zijn maar vind de moed niet… Ik zoek steun bij mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt en dat zijn er meer dan ik dacht. Ze begrijpen de gevoelens die ik beschrijf. En ik besef plots, hoe alleen je je kunt voelen bij zo iets.  En hoeveel onbegrip er vaak is. Een miskraam? oh maar nog zo klein? of: je hebt toch nog een eileider over? Allemaal goed bedoelde opmerkingen, maar op dat moment gaan er heel wat andere gedachten door je hoofd. Al sinds donderdagnacht voel ik me in de steek gelaten door mijn lichaam, al sinds donderdag maak ik me zorgen, wat als die rechter eileider nu eens de succesvolle eileider was? Wat als we 24uur later waren geweest,… Een andere beproeving voor mezelf, toegeven dat ik op dit moment niet sterk genoeg was om me sterk te houden. Even dat masker moest laten vallen. Toegeven dat ik niet anders kon dan hulp vragen, niet voor mezelf kunnen zorgen, maar erger… niet voor mijn lieve Prinsje kunnen zorgen. Traantjes gingen de vrije loop. Husband 2Be die me opving, maar ook niet de juiste woorden vond om me van dit vreselijke ellendige gevoel af te helpen.  Ik sprak met mensen die door hetzelfde gingen. Gelijkaardige gevoelens kwamen naar boven en ergens deed dit deugd.

Vrijdagnamiddag kwam de dokter nog even langs. Al mijn vragen kwamen naar boven. Kan ik nog kinderen krijgen? Ja hoor… het zal misschien wel wat moeilijker gaan. Kan dit opnieuw gebeuren? Ja en de kans is zelf groter een volgende keer. Bij het minste vermoeden dat u zwanger bent, moet u op controle om te kijken of het niet opnieuw buitenbaarmoederlijk is. Twee antwoorden die ik liever niet had gehoord. Twee antwoorden die weer voor heel wat onzekerheid zorgen.

Vrijdagavond. Ik zit in mijn zetel en denk na over de afgelopen 5 dagen. Een rollercoaster aan emoties. Van intens geluk naar intens verdriet, van zekerheid naar onzekerheid. Ik kijk gelukkig naar mijn kleine Prins en grote Deconinck. Ik weet dat ik mezelf gelukkig kan prijzen. Dat er daarbuiten heel wat vrouwen lopen met een nog groter intens verdriet. Vrouwen die een miskraam hebben gehad, vrouwen die meer kwijt zijn dan alleen een eileider, vrouwen die al een hele tijd proberen om zwanger te geraken maar waar de natuur op zich laat wachten, vrouwen die hun kinderwens voor altijd hebben moeten opbergen… Vrouwen die heel vaak botsen op een maatschappij met heel wat onbegrip voor het intense verdriet dat er achter deze strijd schuilt. En net voor deze vrouwen leg ik vandaag mijn ziel bloot. Op vijf dagen is er heel wat veranderd in mijn leven. Op vijf dagen werd ook ik een andere vrouw.

Het schrijven van deze blog deed me deugd. Het hielp me om de gevoelens van de afgelopen dagen wat te plaatsen. Maar ik ben een open boek. Lang niet iedereen is dat. Net voor die vrouwen wil ik vandaag deze blog schrijven en hoop ik hen via deze weg een hart onder de riem te steken en hen te zeggen… jullie staan echt niet alleen in jullie strijd.

Ik wil via deze weg ook de vele vrienden bedanken die mij de afgelopen dagen een hart onder de riem staken! De vele lieve woorden, de bezorgde berichtjes, de vele virtuele knuffeltjes en zoentjes,… ze deden me enorm veel deugd. De sociale media zorgen ervoor dat mensen asocialer worden hoor je vaak… het tegendeel werd voor mij de afgelopen dagen bewezen. Mijn vriendjes stonden er voor mij. Sommigen waarvan ik dacht die zullen er staan, stonden er dan weer niet… maar ook dat is voor mij een onderdeel van dit leerproces.  Mijn lieve familie en vrienden die me een hart onder de riem staken… jullie zijn goud waard! <3

En nu… ga ik genieten van mijn Kleine Prins. Iedereen zou moeten genieten van wat wel hebben. Vaak is dat meer dan we denken.  Ook ik ga proberen terug op zoek te gaan naar dat intense geluk gevoel waarmee ik dinsdagavond ging slapen. Ook al besef ik… dat ik de komende dagen en weken nog een intense strijd met mezelf zal moeten leveren…

Please follow and like us: