Gisteren eindigde de week van de borstvoeding. Toen ik vier jaar geleden borstvoeding gaf aan Robbe, heb ik hier ook een topic over geschreven: https://sjdeputter.dddsj.be/2015/08/07/breastfeeding-is-not-a-crime/ en eigenlijk is er sindsdien weinig veranderd. Als ik borstvoeding in het openbaar geef, word ik nog vaak geconfronteerd met afkeurende blikken of “goedbedoelde” adviezen of vragen zoals: “Je geeft misschien toch beter een flesje, dan slaapt hij door? Ga je nog lang de borst geven?” Ik vraag me af of flesmama’s soms ook de vraag krijgen: “Ga je nog lang een flesje geven? “
Ik vind het belangrijk dat ik als borstvoedingsmama eender waar en wanneer borstvoeding kan geven, zonder enige vorm van schaamte en zonder dat ik aangegaapt word. Ik werd in de voorbije week verdrietig wanneer ik termen las zoals: “borstvoedingsmaffia”. Zelf heb ik bijvoorbeeld heel veel steun gehad aan La Leche League Vlaanderen. Zij moedigen mama’s die voor borstvoeding kiezen aan en geven goede adviezen. Adviezen en tips die vaak in de ziekenhuizen nog ontbreken, waardoor heel veel mama’s, soms ongewild en onwetend, te snel de borstvoeding moeten opgeven. Zij verdienen zeker niet de term maffia. Borstvoedingsevangelisten…dat is misschien een betere term?
Hoe belangrijk ik het ook vind dat borstvoeding geen issue meer zou mogen zijn en hoe belangrijk ik het ook vind dat ik zonder enige schaamte mijn kind in het openbaar zou moeten kunnen voeden, had ik toch een zeer dubbel gevoel bij deze week van de borstvoeding.
Want wat met mama’s die heel graag borstvoeding wilden geven, maar waar het omwille van zeer uiteenlopende omstandigheden niet gelukt is? Zij werden deze week extra geconfronteerd, met een wens die ze niet hebben kunnen waarmaken. Hoewel hen geen enkele schuld treft, blijven veel van deze mama’s lang met een schuldgevoel of een mislukt gevoel zitten. De vele borstvoedende foto’s werden deze week dan nog een extra in hun gezicht gewreven. Pijnlijk. (en waarvoor ook mijn excuses).
Wat met mama’s die heel graag borstvoeding zouden willen geven, maar waar de natuur hen nog altijd het geluk niet heeft geschonken van een kindje? Pijnlijk.
Wat met mama’s die heel bewust de keuze hebben gemaakt om geen borstvoeding te geven? Zijn lezen zinnen zoals: “Met de borstvoeding wordt de band tussen moeder en kind hechter.” Wil dit zeggen dat flesmama’s dan een minder hechte band hebben met hun kindje? Pijnlijk. (en totaal niet waar trouwens)
Ja, borstvoeding moet meer algemeen aanvaard worden. Maar het mag geen must zijn. Zoals niets een must moet zijn in het moederschap (buiten misschien je kindje onvoorwaardelijk graag zien). Mama worden is intens. Je kruipt op een rollercoaster waarvan je niet weet welke richting hij uitgaat en waarvan je ook helemaal niet wil dat de rit stopt. Door mama’s allerlei verwachtingen op te leggen, wordt die rit alleen maar intenser. Ik lijk als mama vaak het gevoel te hebben dat ik mij moet verantwoorden om de keuzes die ik maak voor mijn eigen kind. Waarom doe ik dat eigenlijk? Of je nu borstvoeding of flessenvoeding geeft… het is niet de type voeding die van jou/ons een goede of een slechte mama maakt, toch?
Laat dus elke mama maar de keuze maken die ze zelf wil. Ik vind het wel belangrijk dat alle (toekomstige) mama’s zich voldoende kunnen informeren over alle mogelijkheden die er bestaan. Op basis van die info maakt iedereen de keuze die voor haar en de situatie op dat ogenblik het beste is. En daar hoeft niemand een oordeel over te vellen. Misschien moet er maar is een week komen van “De mama’s die de mama’s zijn die ze willen zijn.” Of kunnen we die gewoon elke dag vieren?
