Lieve prins Robbe werd vorige week 1 jaar. Door de rollercoaster van de afgelopen week had ik er de tijd, noch de fut voor, maar bij 1 jaar mama zijn hoort natuurlijk ook een blog. De voorbije twaalf maanden vlogen voorbij. Twaalf maanden met onze kleine prins… 12 belangrijke lessen…
1.De roze wolk bestaat niet
Toegegeven ik heb geluk gehad. Vanaf moment 1 nam Robbe goed de borst, de eerste nacht sliep hij 7 uur aan één stuk en pas na 3 dagen hebben we hem horen huilen. Maar het is niet altijd zo. Mama worden is best vermoeiend en als je geen last hebt van de vermoeidheid dan zijn er die dekselse hormonen wel. Er zijn dus het afgelopen jaar zeker ook dagen geweest dat ik gevloekt heb, dat ik slaap nodig had en dat ik traantjes gelaten heb… Maar één ding klopt wel… Die kleine spruit van je kijkt je met een grote glimlach aan en je bent alles snel vergeten.
2. Je kind moet eten (of dat nu borst- of flesvoeding is)
De discussie die ik het afgelopen jaar wellicht het meest gehoord heb: borst- of flesvoeding. Jeetje, je kind moet eten hebben. Wat je je kind te eten geeft dat is je eigen beslissing als moeder. Zowel jij als kind moeten je goed voelen bij de keuze en dat is al wat telt. Dus neen, het één is niet beter dan het andere. En neen, het is niet omdat je borstvoeding geeft dat je kind nooit zal doorslapen en het is niet omdat je flesvoeding geeft dat je kind gedoemd is om een dikkertje te worden! Voor alles geldt: doe het met mate… en vooral…met liefde.
Lees ook: Borsten- of flessenbaby
3. De vroedvrouw stelt je emotioneel beter gerust dan de gynaecoloog
Ik kan het elke mama2Be aanraden om naast de gynaecoloog ook op zoek te gaan naar een vroedvrouw in de buurt. Ze heeft me tijdens de zwangerschap mee opgevolgd. Zeker toen ik onze kleine Prins nog niet kon voelen, was ik heel blij dat zij er was. Ze doet enkele tussentijdse echo’s en je kan bij haar terecht met al je vragen. Niet enkel de medische, maar ook de emotionele. Een punt waar sommige gynaecologen (ik ga niet veralgemenen) niet altijd zo sterk in zijn. Na de zwangerschap kwam ze ook nog enkele keren langs. Ze stelde me gerust, moedigde me aan, leerde me enkele leuke weetjes over baby’s. Een dikke duim dus voor de vroedvrouwen en een beroep dat zeker wat meer eer mag aangedaan worden!
4. Je zwangerschapsverlof vliegt voorbij
Een massa plannen had ik voor tijdens mijn zwangerschapsverlof. Mijn to-do lijstje ligt er nog steeds. Je krijgt gewoon andere prioriteiten als je kleine pruts er is en elke minuut tijd die je vrij hebt, die wou ik met mijn Prins spenderen. Ben je zwanger? Stop dan maar met plannen maken en zie gewoon wat er op je afkomt.
5. Elke mama is onzeker
Het is zoeken. Vanaf dag 1 moet je je kindje leren kennen en vooral signalen herkennen. Heeft hij nu honger? Zou hij pijn hebben? Of heeft hij het koud? Je bent onzeker en je hebt vaak heel wat vragen. Weet lieve mama’s dat er geen stomme vragen zijn. Dankzij onze nieuwe netwerkmaatschappij is het mama worden denk ik net iets makkelijker geworden. Op Facebook bestaan heel wat mama groepjes waar je met al je vragen en onzekerheden terecht kan. Ziet de kakapamper van je kleine spruit er wat anders aan? Neem een foto, smijt hem op Facebook en iedereen heeft zijn mening wel klaar!
6. Je kan niet naar iedereen zijn tips luisteren
Het voordeel van de netwerkmaatschappij is ook onmiddellijk een nadeel. Ieder heeft zijn mening en iedereen heeft honderden tips en adviezen, maar je kan ze niet allemaal opvolgen. En dat hoeft ook niet. Volg gewoon je mama hart. Als mama wil je het beste voor je kind, bijgevolg is elke keuze, de juiste keuze.
7. Je kunt je baby niet verwennen
Ik ben een overtuigde draagmama. En ook de papa is helemaal verkocht aan zijn draagdoek. Hoe vaak hebben we niet moeten horen: goh maar zo heel de tijd tegen jullie dragen, zie maar dat je hem niet te hard verwent, straks wil hij alleen nog maar bij jullie zitten. Wat een onzin. Een baby heeft zijn mama en papa nodig. Dat is met de natuur zo meegegeven. Heb jij al ooit een dier in het wild tegengekomen dat zijn kind van het nest weglegt? Wij kozen dan ook van in het begin voor een co-sleeper. Een bedje naast ons grote bed. Zo ligt onze kleine Prins in zijn eigen nestje, maar toch lekker dicht bij mama en papa aan. Heel makkelijk voor als hij ’s nachts honger kreeg. Vaak uit mijn bed moeten als mama? Ik ben nog nooit uit mijn bed gemoeten. Ook hier geldt de belangrijkste regel: volg je hart en het komt wel goed. Verwennen dat begint op latere leeftijd, maar niet als baby.
8. Mamavriendinnen zijn de perfecte zelfhulpgroep
Ik had geluk. Heel wat vriendinnen in mijn nabije omgeving werden ook net mama of ik leerde nieuwe mamavriendinnen kennen. Je merkt onmiddellijk dat je naar elkaar gaat toetrekken. We zijn dan ook het ideale zelfhulpgroepje. We kunnen bij elkaar terecht met al onze onzekerheden en krijgen daar dan ook onmiddellijk de bevestiging dat we niet de enige mama’s zijn die onzeker zijn. Bovendien deel je ervaringen met elkaar en samen weet je gewoon meer. Een dikke dank je wel dan ook aan de mamavriendinnen die mij het afgelopen jaar mee geholpen hebben bij het mama zijn!
9. Het evenwicht gezin-werk is onvindbaar
Vooral de eerste maanden dat ik terug ging werken heb ik naar dat evenwicht gezocht. Ondertussen ben ik gestopt met zoeken. Een evenwicht kon ik niet vinden. Ik doe mijn job nog steeds graag. Communicatie en sociale media zijn voor mij meer dan alleen een job, maar ook een passie. Ik wil geen keuze maken tussen de passie en de liefde.
Botst het soms… ja. Maar ik heb dat leren aanvaarden en dan gaat alles vlotter. Ik merk dat ik de tijd met mijn Prins onmisbaar vind en op die momenten liever geen tijd geef aan de passie. Maar zo nu en dan komt de passie opflakkeren en dan weet ik dat ik weer even een keuze moet maken. Dat is ok. Immers… elke keuze die ik als mama maak, is de juiste keuze :).
Lees ook: De carrière mama of de mama carrière
10. Alle kinderen zijn anders… gelukkig maar
Draait Robbe al? Kan die van jou al kruipen? Stapt hij al? Zegt hij al iets? Hoeveel tandjes heeft hij al? Allemaal vragen die op je afgevuurd worden als je mama bent. Als ik iets geleerd heb de afgelopen maanden is dat elk kindje anders is. En ja er bestaan “gemiddeldes” maar het is niet omdat die bestaan, dat je daaraan moet voldoen.
Elk kind heeft zijn eigen ontwikkeling, zijn eigen voorkeuren en zijn eigen prioriteiten. En gelukkig maar. Stel je voor dat je kind al vanaf dag 1 een concurrentiestrijd zou moeten voeren met de rest van de wereld? Neen hoor kleine Prins, ontwikkel jij maar lekker op jou tempo. Je doet het schitterend.
11. Me-Time & Partnertime: iets kostbaar, investeer erin
Als ik de afgelopen maanden heelhuids ben doorgekomen als mama is dat mede dankzij de hulp van mijn verloofde (ja nu ik dit mag zeggen :)). Hij is de ideale partner voor mij, maar ook een super papa voor Robbe! Hij maakte tijd voor Robbe. Tijd om te knuffelen, tijd om samen in de zetel te liggen, tijd om te spelen, maar ook: tijd om in het badje te gaan, tijd om de pamper te verversen, tijd om even over te nemen zodat mama wat slaap kon inhalen. Dank je wel daarvoor lieve schat!
Tijd steken in elkaar bleef voor ons dan ook belangrijk. Af en toe Robbe achterlaten bij de bomma (ook een dikke dank je wel aan de bomma voor haar tijd, lekker eten en goede zorgen!) en gewoon onder ons tweetjes nog eens genieten van een rustig avondje. Dat moet kunnen. Af en toe moet je die mama- en papajas aan de kapstok durven hangen en weer gewoon met zijn tweetjes kunnen zijn. En natuurlijk babbel je het eerste halfuurtje over je kindje. Dit is ook de ideale moment om wat te reflecteren, maar verplicht elkaar erna om ook gewoon over elkaar te babbelen. Steek tijd in elkaar en investeer in je relatie.
Niet enkel in je relatie, maar ook jezelf. Af en toe had ik nood aan mijn ladiesnights. Eventjes weg met de dames. Even niet mama zijn, maar even girliethings doen. Dat zijn avonden dat je heerlijk geniet en daarna kom je thuis en geniet je gewoon eens zo hard van je kindje… en je partner.
Een kindje krijgen is vanaf de eerste minuut loslaten
Vanaf de allereerste minuut leer je als mama loslaten. De navelstreng wordt doorgeknipt en je moet leren je kind zijn eigen gang te laten gaan. Elke nieuwe stap van je kleintje, is ook telkens weer als mama een beetje loslaten. En ja, daar heb je het moeilijk mee. In de aanloop van Robbe zijn verjaardag heb ik het een paar keer moeilijk gehad. Waar was mijn baby’tje plots naartoe? Voor ik het beseft had was hij groot! En plots besefte ik maar al te goed… dit is nu mama zijn. Een onvoorwaardelijke liefde voelen voor je kindje, maar tegelijkertijd leer je afstand nemen.
Na de gebeurtenissen van de afgelopen week heb ik mij een paar keer afgevraagd, stel dat dit nu het enige kindje wordt, had ik niet intenser van elk moment moeten genieten? Ik weet dat het antwoord neen is. Ik heb dubbel en dik genoten van elk moment met mijn klein Prinsje. Elke lachje heeft mijn hart gevuld, elke traan heb ik proberen drogen en bij elke stap die hij tot nu toe gezet heeft hebben wij als mama en papa naast gestaan. Ik weet dat wij het afgelopen jaar ons uiterste best hebben gedaan om de beste mama en papa te zijn die Robbe zich maar kon wensen en ik weet dat we dat ook de komende jaren zullen doen.
Ik besef dat Robbe zijn eigen weg zal gaan. Met vallen en opstaan. En ik weet dat ik als mama en David als papa steeds naast hem zullen staan om hem telkens opnieuw terug te laten opstaan en weer verder op weg te helpen. Ik besef dat ik nog veel traantjes ga moeten laten bij elk moment in zijn leven dat ik hem steeds weer moet loslaten als mama, maar ik weet dat dit niet zal opwegen tegen alle lachjes die deze kleine Prins me nog zal schenken.
Ik besef dat ik gezegend ben met het mooiste dat ik me wensen kon en stiekem zal ik er als mama altijd van genieten als mijn kleine Prins heel dicht bij me aan komt liggen en me laat voelen hoe graag hij me wel ziet… Wat er ook gebeurt, onze lieve Prins kan rekenen op onze onvoorwaardelijke liefde. Het meest kostbare dat we hem kunnen schenken….
