Alweer bijna 2 weken geleden bleef mijn wereld even stilstaan.(https://sjdeputter.dddsj.be/2015/08/21/een-emotionele-rollercoaster-en-plots-staat-je-leven-op-zijn-kop/)
Maandag op controle bij de dokter. Die duwde me nog maar eens met de neus op de feiten. “Sorry, na een week kan jij nog niet terug gaan werken. Gun je lichaam de fysieke rust, gun je gedachten de tijd om alles mentaal weer in orde te krijgen”. Gevolg, nog thuis tot 4 oktober. En ook dat was een mentaal slagje. Nog een maand thuis? Moet dit nu echt?! “Je in je werk storten om alles te vergeten is geen oplossing… je mentale weerslag krijg je zeker en vast.”
Dus ging ik op zoek naar lotgenoten. Een groepje mama’s op Facebook. Ik twijfelde om het op het knopje “lid worden” te klikken. Maar wat had ik te verliezen? Snel merkte ik dat mijn angsten en onzekerheden lang niet zo abnormaal zijn na wat ik heb meegemaakt. Jonge mama’s die zich net als ik in de steek gelaten voelen door hun lichaam. Eén voor één mama’s… ook al hebben sommigen van hen geen guitig kindje rondlopen… Eén voor één mama’s die een lief klein wezentje hebben moeten afstaan, gewoon…omdat het op de verkeerde plek besloot zich in te nestelen. Allemaal zitten we met dezelfde vragen: wat gaat de toekomst ons brengen? Zou dit nu een meisje geweest zijn, of was het weer een jongen? Wat als we dit nog eens moeten doormaken en vooral willen we het risico nog eens nemen om dit allemaal opnieuw mee te maken?
Eén voor één mama’s met een ander verhaal. Eén voor één mama’s die me helpen om alles een plaatsje te geven.
Het mentale klopje was iets harder dan ik zelf dacht. De vele berichtjes, bezoekjes/afspraakjes van vrienden en familie deden dan ook deugd. Het was niet altijd even eenvoudig voor iedereen om de juiste woorden te vinden om te troosten. Want ja…wat zeg je soms op zo’n moment? Maar het deed deugd als mensen gewoon even vroegen: hoe gaat het nu met je? Of mensen die de tijd wilden vrijmaken (of hebben vrijgemaakt binnen de komende weken) om even binnen te springen Het gevoel krijgen dat mensen aan je denken en dat je niet alleen staat maar kan terugvallen op hele hoop vrienden die er voor je zijn! Bedankt lieverdjes!
En toch is het net op die moeilijke momenten in het leven dat je je vrienden leert kennen. Mensen van wie je een “hoe gaat het met je” verwachtte, maar niets hoorde. Anderzijds mensen waar je al heel lang niets meer van gehoord hebt en die nu je even een schouderklopje komen geven. Dat is uiteindelijk waar vriendschap om draait. Niet dat dagelijks contact, niet naast elkaar wonen of continu dingen samen doen… maar er staan wanneer je elkaar nodig hebt. En dat…deed deugd :). En natuurlijk zijn er ontgoochelingen… maar die worden ruimschoots goedgemaakt door al die andere grote hartjes :).
Hier lig ik nu… Nog een maand te gaan… Het lijkt zo lang… en toch… is tijd precies wat ik zoek… tijd zou de wonde moeten helen. Als iemand tijd gevonden heeft, kun je die dan even tot bij mij sturen om de wonde te genezen?
Tijd… je hebt geen tijd, je maakt tijd. En die tijd gebruik je om alles terug ‘op orde’ te zetten. En daarom had die dokter geen ongelijk, weet je, Op termijn zal je dat wel beseffen. Je hebt intelligentie en levenswijsheid genoeg…
Een hele, hele dikke knuffel meid! x