De leegte….

Het was een rotweek. Een betere inleiding van deze blog vond ik niet. De reden waarom heb ik enkele dagen voor mezelf gehouden. Niet omdat ik er niet over wou praten…. wel omdat erover zwijgen minder pijn  deed dan de waarheid te zeggen. Net zoals helemaal alleen zijn, minder pijn doet dan bij vrienden of familie komen waar ik de waarheid tegen moet zeggen… 

Vermoeidheid, brandend maagzuur,  soms wat misselijk,…. ik staar naar mijn periodtracker app. Vijf dagen te laat. Sinds de buitenbaarmoederlijke zwangerschap verliep zwanger worden niet zoals het hoort. 18 maanden lang teleurstelling bij de dagen van de maand. 18 maanden van onzekerheid en 18 maanden mezelf afvragen wat er plots mis was met mijn lichaam. En nu we verdere stappen gingen ondernemen..   Nee, dit moest een foutje zijn in mijn telling… mmm of voelde mijn borsten plots toch gevoeliger als anders? Ik maakte mezelf een heel weekend gek met de twijfels. Durfde niets tegen het liefje te zeggen… misschien vergiste ik me en dan moest ik ook hem teleurstellen.



En dan zat ik te staren naar een positieve test. Ik had me niets ingebeeld…   Na 1,5 jaar waren we eindelijk terug zwanger. Het besef kwam echter snel dat zorgeloos zwanger zijn niet meer mogelijk was na de buitenbaarmoedelijke. Euforie en blijdschap werden weggeduwd uit schrik dat dit kleine wezentje weer op de foute plek zat.

We kregen snel een eerste echo. Nu ja…. eerst wat small talk met de vroedvrouw. Eerst een gesprek over de buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Domste uitspraak ooit… “Ach bekijk het positief. De natuur wou het zo, misschien was het nog geen tijd”. Laat duidelijk zijn… ik heb geen behoefte aan dit soort uitspraken. Ze doen nog teveel pijn.

Dan de vraag: “Wanneer waren je laatste regels?” Kort erna: “Proficiat, dat wordt een leuk oudjaar voor jullie, jullie zijn 7 à 8 weken ver.” Ik heb het moeilijk met proficiat. Wat als het kleintje niet zit waar het moet zitten?

Daarna bloeddruk meten. Aangezien ik bloednerveus was om te weten of het kleintje juist zat was dat meten overbodig. “Hoge bloeddruk”, moppelde de vroedvrouw. “Misschien moeten we de stress wegnemen en maar direct de echo nemen.” Enthousiast, zenuwachtig en bang nam ik plaats op de tafel…. klaar om kennis te maken met het 3de wezentje dat in mijn buik zou groeien.

Wat erna volgde was mijn grootste nachtmerrie. De vroedvrouw vindt niets. Ze vraagt ons of we uurtje later kunnen terugkomen als de meer ervaren vroedvrouw er is.. en we doen gewoon even of dit niet heeft plaatsgevonden. WTF…. een uur ging tergend traag voorbij.

Opnieuw die tafel op. Vroedvrouw legt me rustig uit dat gezien mijn aantal weken we zeker “het vruchtje” en het hartje moeten zien. Als we niets zien, hebben we ons misschien vergist in uitgerekende datum. Ok… ik probeer rustig te worden. En dan ziet de vroedvrouw ons kleine wezentje. Even voel ik me heel gelukkig… de dromen en plannen van de afgelopen dagen worden werkelijkheid. Robbe wordt grote broer, ons gezinnetje wordt groter en eindelijk kunnen we onze trouw uitwerken nu ons gezinnetje volledig is,…

Pats… de zeepbel doorprikt…. want we zien of horen geen hartje. Het blijft stil. Vroedvrouw legt me uit dat dit 2 zaken kan betekenen. Het is te vroeg of… het wordt een miskraam. Er wordt bloed genomen.  Enkele uren later zou ze me bellen en zou ik meer weten.

Het was alsof mijn lichaam niet wilde wachten. Ik voelde pijn. Een pijn die niet bij een zwangerschap hoort…ik laat mijn tranen de vrije loop…wetend dat ik afscheid moet nemen van een klein wezentje. Wetend dat mijn dromen (nog) geen werkelijkheid worden.

23u42. Telefoon. Wat mijn lichaam mij al enkele uren vertelde wordt bevestigd. Miskraam. In de loop van de komende dagen zou die op gang moeten komen. Ik moet een afspraak maken bij de gynaecoloog en een controle echo vragen of alles wel weg is. Alles weg…

De dagen nadien leefde ik op automatische piloot. Ik gaf een presentatie, ik nam deel aan vergaderingen, ik probeerde me te concentreren op mijn werk… ik werkte door. Dat deed het minste pijn. Maar ’s avonds kwam ik thuis en liet ik de tranen de vrije loop. Ik voelde me een gebroken twijgje. Ik voelde me hulpeloos,  ik was boos… boos op mijn eigen lichaam dat me weer in de steek liet. Ik schaamde me voor mijn liefje omdat ik hem moest teleurstellen.

Bij de controle echo staarde we naar een leeg scherm. Geen handjes, geen voetjes,… Gewoon een leegte.

Ik moest wachten tot alles weg was… en het enige dat ik voelde was de leegte.

Ik heb nog even tijd nodig om dit te plaatsen. Nog even dat ik niet zo een sociaal leven wil leiden als anders. Nog even wil ik een masker dragen en niet mezelf zijn. Want mezelf zijn…dat is nu een hoopje pijn en verdriet. Verdriet om wat ik verloren ben… maar ook verdriet om de mooie dromen… verdriet om waar ik zo om hoopte…Nog even wil ik me opsluiten in de veilige cocon van mijn gezin. Ik hoop dat jullie dit begrijpen.

Ik wou dit neerpennen omdat ik het niet wil doodzwijgen. Ik wou dit neerpennen zodat ik niet telkens moet vertellen hoe het met me gaat. Ik wou dit neerpennen omdat het morgen moederdag is. Ook voor de sterrenmama’s voor wie het gemis die dagen eens zo hard is. Denk morgen ook  even aan hen.

Ik wil geen medelijden. Ik ben niet alleen. 20% van de vrouwen maakt dit mee. Dus ik ga morgen genieten van wat ik wel heb. Mijn klein gezinsgeluk. Maar ik ga ook heel hard denken aan de 2 kleine sterrertjes die ik vandaag mis. En op oudjaar heffen wij het glas naar het allermooiste sterretje aan de lucht dat jammer genoeg niet bij ons mocht zijn.

Langzaam doet de natuur zijn werk…de leegte die blijft achter.

Please follow and like us: