Bedank iedereen voor jullie vele reacties op mijn blog. Jullie verhalen hebben me echt geraakt. Ik ben blij dat mijn blog voor veel mensen een hart onder de riem was, anderzijds deed het me pijn om zien dat zoveel mensen zich toch in de duisternis bevinden en toch het gevoel hebben dat ze zich moeten schamen.
Ik ben blij dat mijn blog er mede voor gezorgd heeft dat die mensen zich niet meer hoeven te schamen. Dat die mensen stiekem toch nog steeds hopen dat het systeem op een dag beter zal functioneren.
Soms ook wel gechoqueerd door een aantal reacties. Personen die een burn-out nog steeds zien als een ziekte tussen de oren. Personen die niet beseffen dat zij misschien mee ervoor gezorgd hebben dat mensen heel diep hebben gezeten, door het niet respecteren van het “mens” zijn. Maar ach… dat is het leven zeker. Verschillende meningen, verschillende visies… En om echt te weten hoe een burn-out kan toeslaan moet je er midden in gezeten hebben… En laat dat nu zijn wat ik niemand toewens.
Ik wil eindigen waarmee ik begon en zo is de cirkel rond. Guido Everaert, schrijver van de initiële column, las mijn blog ook. Hij las ook jullie massale reacties. En hij besefte dat meer duiding nodig was. Hier zijn antwoord: https://justguidooohh.com/2016/07/18/over-ambtenaren-en-duidelijkheid/
Jammer genoeg kreeg Guido ook veel onterechte verwijten naar zijn hoofd. Mensen die zijn capaciteiten als columnschrijver voor De Morgen in vraag stelden. Mensen die het nodig vonden hem persoonlijk aan te vallen omdat ze niet de juiste woorden vonden om hun gevoelens te uiten. Jammer genoeg maakten deze mensen de fout die ze Guido verweten… namelijk een oordeel vellen alvorens alle klokken gehoord te hebben.
Bedankt Guido om burn-out weer even bespreekbaar te maken.
