Vandaag verscheen het opiniestuk van Elke Wambacq in de Tijd. Even later werd het ook opgepikt door Het Laatste Nieuws en de Standaard. Het verhaal van de 10 kleine negertjes,… een verhaal over overheidsstrijders, een strijd naar een efficiënter beleid en bestuur, een strijd naar een innovatieve overheid en nieuwe overheid… en strijd naar er staan ten dienste van de burger, het verhaal van de dinobusters, het verhaal van Club35, ons verhaal, mijn verhaal….
Elke heeft precies omschreven hoe we het hebben meegemaakt. En hoewel je het van dichtbij hebt beleefd komen de woorden, zwart op wit, plots hard aan. Elke’s verhaal lezen bracht heel wat stil, misschien wel diep weggestoken, verdriet naar boven. Verdriet… en ontgoocheling. Ontgoocheling omdat je mooie dromen hebt moeten loslaten.
Vooral de passage “De ene ambtenaar wordt plots bij het huisvuil gezet en in de structuur overbodig gemaakt. De andere krijgt een gesprek onder vier ogen met de mededeling dat het gedaan moet zijn met de rebel uit te hangen.” bracht heel wat emoties naar boven. Want rebels… dat waren we. Maar niet omdat we rebels wilden zijn..wel omdat we geloofden in het verhaal dat we wilden vertellen.
Toen ik in 2011 de titel kreeg van “hipste ambtenaar van de 21e eeuw” was dat tegelijk een zegen en een vloek. Het was een springplank, want het heeft voor mij vele deuren geopend. Het zorgde ervoor dat ik een platform kreeg om mijn verhaal te brengen, het zorgde ervoor dat ik op korte tijd heel wat mensen leerde kennen die hetzelfde verhaal wilde brengen, het zorgde ervoor dat er wat meer naar mijn verhaal geluisterd werd, het zorgde ervoor dat ik heel wat nieuwe vrienden leerde kennen die dezelfde passie deelden. Tegelijkertijd was het een valkuil. Mensen die me vertelden dat “hip” zijn nog niet betekende dat ik ook al maar iets bewezen had in mijn carrière, mensen die met vooroordelen – zonder mij te kennen- dossiers die van mijn hand kwamen blokkeerden, mensen die me zagen als de vijand zonder eigenlijk goed te weten waarom en mensen die me koudweg vertelden: “Let maar op, want hoge bomen vangen veel wind”.
Bij de start van het realiseren van onze droom zat ook ik in een glazen kooi. Financieel gevangen, emotioneel gebonden en de waarschuwing krijgend: “Weet waar je aan begint meisje.” Pijnlijk om toen de beslissing te nemen dat je sommige dingen maar beter loslaat. Blij dat mijn 2 partners in crime toen wel hebben doorgezet ;).
En dan toch dat dubbele gevoel bij het artikel. Neen, we mogen de strijd niet opgeven. En neen, we hebben die strijd ook niet opgegeven. Maar we zijn ons op een ander manier gaan wapenen. We moeten ook eerlijk durven toegeven dat onze wereld waarin we vertoefden nog niet klaar was voor ons verhaal. We dachten dat het dinotijdperk ten einde was, maar eigenlijk zaten we er volop in. Dat besef kwam pas later.
En toch is het allemaal niet voor niets geweest. We hebben een aantal mooie dingen kunnen realiseren. We hebben mensen doen reflecteren. We hebben mensen doen praten. En dat zie ik nu ook als ik alle reacties lees op Elke’s moedig opiniestuk. Plots maken we mensen wakker. Plots staan er nog een aantal moedige strijders terug recht. En dan weet je…de strijd is nog niet gestreden.
En terwijl ik dit schrijf, besef ik dat het fout is om te spreken over een strijd. Het is eerder een… vereffenen van het pad. Het is eerder een zoektocht naar de brug die ons met elkaar gaat verbinden. De vraag is niet meer of het moet gebeuren en hoe? Maar de enige vraag die nog is rest is… wanneer.
En hoewel de titel “hipste ambtenaar” de afgelopen jaren soms een springplank was, maar vaak ook een vloek… blijf ik vandaag met trots zeggen: ik ben de hipste ambtenaar van de 21ste eeuw. Ik ga met plezier werken, ik ben een fiere conversationmanager van een overheidsdienst in volle verandering. Ik ben een ambassadeur, niet alleen voor de FOD Financiën, niet alleen voor de FOD Economie (die ik nog steeds in mijn hart draag), maar van heel de Federale Overheid. Ik blijf een fiere ambtenaar. Ik blijf samen met zoveel anderen geloven in een overheid die efficiënter kan werken, ik blijf geloven in een overheid die over de muren heen denkt, ik blijf geloven in een overheid die de innovatieve weg op gaat… Ik blijf geloven in het feit dat wij er zijn “ten dienste van”. En… Ik ben niet niet alleen.
Voor de 10 kleine negertjes, voor de moedige Elke en Nancy die hun nek bleven uitsteken, maar voor al die moedige strijders die elke dag opnieuw met kleine stapjes terrein trachten te winnen… bedankt en een immens groot respect! #IAMbtenaarProud2BE
Dit is op Vision 4 Dynamics herblogden reageerde:
Never give up!
Dit is op Elke Wambacq herblogd.