En eindeloze to-dolijstjes niet ingevuld krijgen.
Lang hebben we ernaar uitgekeken. En heel onverwacht, ergens eind augustus, de eerste dag van onze vakantie in Frankrijk, verschenen ze dan: 2 streepjes… Na 3 jaar van heel wat ontgoocheling en verdriet groeide er opnieuw een wezentje in mij.
Hoewel ik zo lang naar deze zwangerschap had verlangd en uitgekeken, betrapte ik mezelf erop dat ik het heel moeilijk had om ervan te genieten. Angst kreeg de bovenhand. Bang dat dit weer fout zou aflopen, bang dat er weer een ontgoocheling zou volgen en bang dat onze droom nooit werkelijkheid zou worden. De placenta lag bovendien, net zoals bij Robbe, weer vooraan, waardoor het tot week 22 geduurd heeft alvorens ik beweging voelde. Daarenboven ging deze zwangerschap gepaard met 9 maanden misselijkheid. Maar ach… het mooiste cadeautje volgde, onze kleine Siebe en de kleine 10 kg die ik tijdens de zwangerschap verloor, die waren mooi meegenomen.
Samen met de eerste stampjes, lukte het mij toch te genieten van dit heerlijke kleine wonder in mijn buik. Samen met mijn liefje, grote broer Robbe en grote zus Maelle hebben we maanden uitgekeken naar de vervollediging van ons gezinnetje.
En dan volgt al onmiddellijk het eerste loslaten. 9 maanden lang zit dit kleine wezentje veilig bij mij geborgen en plots, komt hij terecht op deze grote wereldbol. Ik leerde al tijdens mijn eerste zwangerschap van Robbe dat loslaten een lesje is voor alle mama’s. En toch…blijf ik het bij elk stapje weer opnieuw moeilijk hebben. Ik dacht dat het bij Siebe misschien wat gemakkelijker zou zijn om los te laten…maar niets is minder waar. Terwijl ik kleine Siebe de eerste minuutjes vasthoud, besef ik tegelijkertijd weer dat elke dag een beetje loslaten zal zijn van dit wondermooie wezentje. Daarom besliste ik in de laatste maanden van mijn zwangerschap om intensief te genieten van mijn bevallingsverlof. Ik zou genieten van elke dag en elke minuut. Ik zou hem eindeloos knuffelen en kangoeroeën met hem zolang dat kon. Tegelijkertijd had ik ook wel een hele planning in mijn hoofd van wat ik tijdens die 19 weken (moederschapsrust + gewoon verlof) allemaal zou doen: afspreken met vriendinnen, kalligrafie voor beginners starten, een nieuwe boekenreeks lezen, bingwatchen op Netflix, eindelijk een fotoalbum maken en foto’s afdrukken van Robbe en onmiddellijk dan ook maar van Siebe, mijn blog opnieuw opstarten, leuke familie-uitstapjes, …).
Die 19 weken vlogen voorbij. Binnen 3 weken is het zover…Het eerste allermoeilijkste “loslaatmoment”. Ik moet terug gaan werken. Naarmate 20 augustus dichterbij komt, merk ik dat ik het daar toch moeilijker en moeilijker mee heb. Ik kijk naar mijn lieve schat en vraag me af of ik wel genoeg genoten heb? Wanneer ik door mijn fotogalerij scrol wordt die vraag snel beantwoord. Heerlijke momentjes met ons nieuwe wondertje en met die andere grote schat van ons. Zalige tijden met ons gezinnetje en stilaan het besef dat ik de afgelopen maanden volop ben bezig geweest met het maken van mooie herinneringen en warme momenten in het hartje van DDDSJFamily.
Dat kan ik ik alvast afvinken van mijn to-dolijstje. En de rest van al die zaken? Ach ja…ook dat is wat loslaten… Loslaten dat niet alles wat je in je hoofd hebt om te doen, ook zal gebeuren. Een baby laat zich immers niet graag plannen en elke dag heeft wel wat nieuwe verrassingen in petto. Maar… wat je nu leest is wel een nieuwe blogpost. Check! Ook dat kan ik weer afvinken en dankzij Netflix, zal ook het bingwatchen wel lukken met het laatste seizoen van Orange is the new black :).
Nu ga ik nog 20 dagen intensief genieten van mijn klein en groot geluk. Van elk momentje samen met mijn gezin, van elke klein knuffeltje, van elke glimlach en zelfs van elke traan. Deze ochtend volgde voor mij de eerste traantjes wanneer ik naar onze 2 zonen keek. Ik heb de voorbije maanden zo genoten dat ik elke dag bij hen kon zijn, dat ik het heel moeilijk kreeg bij het idee dat ik hen binnenkort weer moet loslaten. Toch weet ik dat dat mij geen minder goede mama maak. Want naast mama, ben ik ook gewoon Sara Jane. Met een job die ik doodgraag doe en collega’s en een team waarvan ik heel blij ben dat ik ze terug zie.
En toch wil ik daar nu nog even niet aan denken…
Het enige dat ik deze ochtend kon denken door de tranen heen… f*ck die to-dolijstjes en wat ga ik deze knuffelmomentjes met die kleine schatjes missen!
Voor de collega’s: zet die doos Kleenex voor mijn eerste dag al maar klaar :).
Super mooie tekst. En idd de eerste dag dat je die schatjes zal moeten achterlaten, zullen heel moeilijk zijn. Maar we gaan je met open armen ontvangen! We gaan dat moeilijk moment onmiddellijk doen verdwijnen. Btw … We zullen de doos met cleenex alvast klaarzetten. Tot binnenkort SJ en zoals je zelf schrijft, geniet nog van de momenten samen. Xx
Dank je Sandra 🙂