Drie jaar een onvervulde kinderwens. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en een miskraam verder. Stilaan de hoop opgevend. Moedeloos verlaat ik in oktober de praktijk van de gynaecoloog die me zegt “Mevrouw, medisch gezien is er geen enkele reden om ons zorgen te maken. Ik begrijp dat het voor u lang duurt, maar eigenlijk bent u op 3 jaar, drie keer zwanger geweest. U heeft gewoon pech gehad. Heb nog even geduld”.
En plots zijn er dan die zwangerschapssymptomen. Vol ongeloof staar ik naar de positieve zwangerschapstest die ik in mijn handen heb. Ik hou het nieuws nog een dagje voor mij… als het nu nog fout loopt, dan ben alleen ik ontgoocheld en hoef ik David niet te ontgoochelen…Ongerust mail ik naar mijn “casemanager” Lotte in het Gasthuisberg. Ze heeft me vorige keer opgevangen. Ze raadt me toch aan van bloed te laten trekken. Met een bang hartje breng ik David op de hoogte. Hoewel ik mezelf tracht te beschermen en niet te veel wil dromen is dat steeds sterker als jezelf. Er schuilt een klein wezentje in mij en ’s avonds kan ik het niet nalaten van zacht te fluisteren “doe het goed daar binnen kleintje, want je ben oh zo gewenst”. Stiekem heb ik berekend dat ik rond mijn verjaardag op 15 weken zal zitten, misschien kunnen we het dan wel wereldkundig maken? Stiekem heb ik geteld en weet ik dat ik zal uitgerekend worden rond 20 september…Misschien wel een vervroegd verjaardagscadeautje voor David? Stiekem ben ik boos op mezelf en zeg ik, stop met dromen…. je gaat weer zo ontgoocheld zijn….
En ondertussen draait het leven door….Zo goed als kan hou ik mijn alledaags ritme aan.
De eerste barst in dat prille geluk. HCG-waarden liggen lager dan verwacht. In principe wil dit nog niets zeggen. Lotte stelt voor dat ik toch een 2de bloefafname doe, 48u later in het Gasthuisberg.
En dan het telefoontje waar ik niet op zat te wachten. HCG- en progestronwaarden zijn opnieuw gezakt. Stilte aan de telefoon. Lotte weet dat ik besef welk nieuws ze brengt. Waar mijn hart de afgelopen dagen lichte barstjes begon te vertonen, valt het nu uiteen in duizenden stukjes.
Boos op het falen van mijn eigen lichaam. Ontgoocheld in de keuzes van de natuur. Verdriet om datgene dat niet zal zijn. Angst voor wat de toekomst nog zal brengen.
Even heb ik geen nood aan mensen om me heen. Even wil ik gewoon wat alleen zijn en even wil ik proberen dit een plaatsje te geven. Even doet het pijn bolle buikjes en babykreetjes om me heen te horen. Even wil ik niet horen dat het misschien zo moest zijn. Even wil ik niet horen dat ik de moed niet mag laten zakken en de hoop niet mag opgeven. Even wil ik niet sterk zijn. Even wil ik gewoon lekker aan mezelf denken. Even had ik nood om dit neer te pennen en te vragen om jullie begrip dat ik even niet mezelf zal zijn. Even wou ik vele vrouwen laten weten dat ik hun verdriet begrijp.
Gewoon heel even sluit ik mij op in mijn coconnetje waar ik me veilig voel, want ik weet…. Nu ben ik op drie jaar, vier keer zwanger geweest… Ik heb gewoon pech gehad.
Bedankt Benny.. X
Hey Sara-Jane,
Dit is hard voor jou en jullie.
Jullie geluk zal wederkeren, mogelijks op een moment dat je het niet verwacht. Jullie geluk keer weer, daar mag je op rekenen. Heel veel sterkte voor nu. Velen zijn in gedachte bij jou en jullie. Laat je dragen en kijk naar de horizon, daar waar het geluk opnieuw zal verschijnen.
Veel sterkte Sara Jane en David. Als je afleiding zoekt tijdens de middagpauze, eens heel hard wil roepen of stilletjes in een hoekje wil kruipen: welkom!
Ik heb de tranen in mijn ogen terwijl ik dit lees op de trein. Het is zo oneerlijk. Maar ik weet dat je er zal in slagen. Hou vol. Het komt goed xx