Het gebeurt zelden, ik die positief gevolg geef aan de oproep van een politieke persoonlijkheid. Maar deze raakte zo een gevoelige snaar dat ik het niet zomaar aan mij voorbij kon laten gaan…
Via goede vriend en Voorzitter Groen Boutersem Jos Thys zie ik de oproep van Elke Van den Brandt, parlementslid Groen.
Een opmerkelijke oproep. Maar wat nog verontrustender is… kinderen en jongeren krijgen steeds meer anti-depressiva. Drieduizend 11 tot 15-jarigen die pillen nemen omdat het niet goed met hen gaat….omdat ze zich niet goed in hun vel voelen. Best hallucinant. Kunnen we hen op geen andere manier helpen?
In mijn vorige blog riep ik nog op om te investeren in het kostbaarste wat we hebben…onze kinderen. Dat is duidelijker moeilijker dan gedacht. Zoveel jongeren die zich niet goed in hun vel voelen en het enige wat we voor hen klaar hebben is een potje medicijnen. Daar word ik alleen maar triestig van.
En hoewel ik een social media addict ben, besef ik maar al te goed dat dit middel er jammer genoeg mee voor zorgt dat we almaar meer denken dat we wel gelukkig moeten zijn. We tonen de mooiste momenten uit ons leven. Zelden is er ruimte voor een triestige noot… want wie zit daar nu op te wachten? Overal kom je het ideaal beeld tegen, waardoor je je bijna gaat schamen als je daar niet aan voldoet. We zeggen dan ook vaak wat mensen verwachten wat we zeggen: “Hoi, alles goed?” – “Ja hoor”. Probeer het eens en zeg: “Neen, helemaal niet”. Het antwoord: “Oei, alé morgen een betere dag?” Mensen verwachten een “ja hoor”. Los daarvan… soms is het gewoon eenvoudiger om te zeggen dat alles goed gaat. Het masker ophouden is dan de makkelijkste oplossing.
Maar omdat we daar uiteindelijk niemand mee vooruit helpen, volg ik Elke in haar oproep dat we soms gewoon ook mogen toegeven dat we het moeilijk hebben. Hoe kwetsbaar je daar ook mee wordt.
Dus bij deze… even het masker opzij… voor iedereen die het moeilijk heeft…jullie zijn niet alleen.
Soms is leven, ook een beetje overleven. En dat is ok.
Soms verlies je die glimlach… en dat is ok.
Soms wil je gewoon even alleen zijn…en dat is ok.
Soms wil je huilen… en dat is ok.
Soms heb je geen zin om andere op te monteren…en dat is ok.
Soms wil je gewoon even aan jezelf denken… en dat is ok.
Soms wil je even de handdoek in de ring gooien…en dat is ok.
Soms voelt het aan alsof je op de rand van de afgrond staat. Weet dan dat er altijd iemand is die naar jou wil luisteren als jij de kracht vindt om te praten. Zelf wanneer je denkt dat er niemand is… staat Tele-Onthaal voor je klaar: https://www.tele-onthaal.be/
Gedeeld op fb