Soms moet je loslaten om vooruit te gaan…

Vorige week vond de boeklancering plaats van “Tot uw dienst”, al ging er meer aandacht naar de ondertitel: Dinobusters veroveren de overheid. Een reden voor velen om mij te sms’en, mailen, DM’en, tweeten,… met de vraag: Sara Jane wat is er gebeurd? Jij was toch altijd bezig met #dino, #yoshi en #dinobusters? Heb je het opgegeven? Ik had reacties verwacht, maar was toch wel wat verbaasd over de vele vragen. Het deed zeker ook deugd, want dit wou zeggen dat mijn verhaal “Dino’s en Yoshi’s bij de overheid” al zeker zijn weg gevonden had. Ik besloot om iedereen tegelijk een antwoord te geven… via deze weg, mijn verhaal van het voorbije jaar… een rollercoaster van emoties, maar waar ik overtuigd ben dat ik de juiste keuzes heb gemaakt, door eenvoudig trouw te blijven aan mezelf en mijn hart te volgen…

Het idee van een boek kwam er zeer impulsief tijdens de boeklancering van Steven De Smet: “De nieuwe politie”. Ik verstuurde een tweet dat er dringend nood was aan een “Nieuwe Overheid”. De aanleiding voor Nancy De Vogelaere en Elke Wambacq om mee op de kar te springen en samen riepen we het uit: we moeten ook een boek schrijven! In ons jong enthousiasme klampten we Peter Saerens van Lannoo aan en vertelden hem dat we een boek wilden schrijven over de “Nieuwe Overheid”. We vertelden honderduit over Club 35, mijn dino en yoshi definitie, het werk van vernieuwing bij de Vlaamse Overheid door Nancy en Elke en… Peter kreeg het er wel warm van en vroeg ons om hem later op de week te contacteren. De bal ging aan het rollen, Joke Renneboog zou het verhaal mee versterken en het schrijven van een boek kon van start gaan…

Alleen ging het voor mij niet zo eenvoudig. Het einde van een relatie van 10 jaar, een droomhuis moeten loslaten, de nieuwe liefde vinden, professioneel het ene gevecht na het andere leveren om een beetje vooruit te gaan en om daarna 10 stappen terug te zetten. En ik ben een vechtertje… maar op een gegeven moment werd het ook mij allemaal te veel. Wanneer je bij de minste tegenslag of opmerkingen alleen nog maar tranen in je ogen krijgt, dan komt het besef dat een burn-out zelf niet alleen maar de hoek omgluurt, maar eigenlijk je pal in je ogen kijkt.  Van dat moment aan wist ik dat ik keuzes moest maken als ik mezelf niet helemaal wou verliezen.

Je moet je hart volgen …

Ik besloot sowieso voor de volle 300% voor mijn nieuwe liefde te gaan. Door professionele keuzes in het verleden, had ik mijn eigen privéleven al eens aan de kant geschoven en die fout wou ik deze keer niet maken. Uiteindelijk is dat het gene dat écht telt in je leven. Als alles wegvalt en als je door een moeilijke periode gaat, zijn er maar een aantal vaste waarden waarop je kunt terugvallen en ik was niet van zin om dit zomaar los te laten. Maar… liefde is een werkwoord. Voor liefde moet je tijd maken en ik wou dus niet al mijn kostbare vrije tijd opofferen aan een boek…  Ik besefte dan ook dat het boek voor mij op een zeer slecht moment kwam. En waarom moest het er ook zo snel komen, van mij mocht dit gerust een jaartje later? Mijn mede-auteurs en uitgeverij dachten daar echter anders over. Ik moest een eerste struikelblok overwinnen, tijdsdruk. En voor iedereen die al eens op het randje van een burn-out heeft gestaan… weet gewoon dat elke extra bijkomende tijdsinvestering er eentje te veel is. Het brengen van mijn dinoverhaal was altijd fun… en dat moest het voor mij ook blijven. Plots werd het een verplichting, waar ik alle plezier in verloor… Mijn gevoel zei me op dat moment dat dat verkeerd zat… maar wou ik een droom zomaar loslaten?

Met vallen en opstaan probeerde ik nog wat door te zetten. Gaf nog wat input, bedacht mee een titel en bleef ijveren voor #dinobusters als term die centraal moest staan. Ik kreeg vaak de reactie dat de term negatief gepercipieerd zou worden, maar ik bleef erbij dat het een term was die zou gaan leven. Dinobusters moest en zou een concept zijn. Een concept waar iedereen in de publieke sector die streeft naar vernieuwing, innovatie en optimale dienstverlening zich zou vinden. De aandacht naar #dinobusters bewijst vandaag dat ik geen ongelijk had.

En trouw blijven aan jezelf…

Maar het schrijven van een boek kost geld. Ik wou niet dat het daarom ging. Toen ik 3 jaar geleden met mijn lezingen begon en het verhaal van de #dino, #yoshi en #dinobusters voor de eerste keer gebracht werd tijdens het congres #Meerblauw20 van de politie wou ik maar 1 ding: mijn verhaal brengen, om anderen te inspireren en aan te moedigen binnen hun dagelijkse strijd. Ik kreeg als hipste ambtenaar behoorlijk wat persaandacht, maar ik wou ook al die anderen binnen de publieke sector die dezelfde strijd aan het leveren waren die aandacht geven en hen een hart onder de riem steken. Een log systeem veranderen vraagt heel veel tijd, geduld en massa’s motivatie en positiviteit. Dat dat niet altijd heel eenvoudig is, had ik zelf al een paar keer aan de levende lijve ondervonden. En het enige wat ik wou, was het idee van #dinobusters, namelijk al die mensen motiveren in hun dagelijkse strijd, verder bekend maken. Ik wou hier echter geen winst of cijfers aan koppelen. Daar mocht het niet om gaan. Dat is niet waarvoor ik het deed en dat is nog minder waarvoor ik stond.  Het idee werd geopperd om mogelijke winsten te schenken aan het goede doel en daardoor ook onze eigen investering tot een absoluut minimum te beperken. Door allerlei omstandigheden, waar ik hier niet over ga uitweiden, was dat jammer genoeg niet mogelijk. Dit zorgde ervoor dat ik nog meer vragen kreeg bij het boek. Was dit wel hoe ik het wou? En was dit vooral wel wat ik wou?

Tijd om knopen door te hakken… tijd om vooruit te gaan

2013 was mijn jaar niet. En eigenlijk is zelf dat nog een understatement. Zowel privé als professioneel allerlei struikblokken.. zowel privé als professioneel kwamen een aantal grote dromen op de rand van de afgrond te staan…  Iedereen zegt me: jij bent een vechtertje en dus wat deed ik? Ik vocht. Tegen beter weten in, bleef ik vechten… tot mijn lichaam op een bepaald moment “op” was en ook mijn gezondheid het lief afweten. De ene ziektekiem na de andere, een continu vermoeidheid en lichamelijke klachten waar geen dokter de oorzaak van vond. Donkere gedachten hingen als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Maar ik had geleerd, nooit het hoofd laten zakken…altijd blijven lachen… en ik probeerde me aan elk klein lichtje op te trekken. Velen begrepen mij gedurende héél die periode niet. Ik was mezelf niet meer. Had niet meer de energie om 1000 en 1 dingen te doen, ik moest alleen zijn, de zaken op een rijtje kunnen zetten… Dit alles koste mij enkele vriendschappen. Vriendschappen waarvan ik nu besef dat het geen vriendschappen waren, ook al kende we elkaar al vanuit onze kindertijd. Het waren slechts oppervlakkige contacten… maar als Janie niet meer kan lachen en positief zijn..neen dan hoeft het voor ons niet. Hoezeer ik ook wist dat ik zo’n mensen beter kwijt als rijk was…het was een zoveelste klap in een donkere periode.

Niet enkel privé begreep niet iedereen mijn situatie. Ook professioneel én dus ook op het vlak van het boek. Ik wou niemand zijn dromen tegenhouden. We streefden andere doelstellingen na, ook al wilden we dezelfde boodschap gebruiken. Maar ik wou niet langer dat andere slachtoffer moesten zijn van mijn “donkere periode” en ik nam de beslissing om te stoppen met het boek. Een zware keuze, niet omwille van het boek. Wel omwille van het concept Dinobusters. De dino’s, Yoshi’s en dinobusters waren een deel van mezelf geworden en ik had het gevoel mezelf zwaar in de steek te laten. Maar loslaten bleek op dat moment de enige manier om ervoor te zorgen dat iedereen kon verder gaan. Ik had het gevoel niet begrepen te zijn en het boek, dat voor mij een uitlaatklep moest worden, werd een blok aan mijn been. Door een enorme druk op mijn schouders, strakke deadlines en investering die ik er op dat moment niet voor kon opbrengen, kreeg ik meer en meer het gevoel dat het boek meer en meer een obstakel werd tussen wat ooit begon als een vriendschap tussen 4 crazy meiden die dezelfde idealen nastreefden.

Ik liet het boek los en al bij al… viel dat best mee. Ik had het moeilijker met het concept Dinobusters. Nancy verzekerde me dat het boek niet het concept Dinobusters zou overnemen, dat kon niet, dat zou het authentieke van het verhaal wegnemen, maar #totuwdienst zou voorbeeld zijn van wat Dinobusters in deze wereld kunnen bereiken en zou er mee voor zorgen dat de beweging van Dinobusters een extra dynamiek kreeg.

Ik ben wie ik ben… en dat zal ik altijd zijn

Deed het pijn de afgelopen dagen? Ik zou liegen als ik neen zou zeggen. Ik ben aan een verhaal begonnen dat ik niet heb kunnen afmaken. Maar ik heb geen spijt dat ik niet verder heb geschreven aan het boek. Ik kon mezelf niet meer voor de volle 100% achter de werkwijze zetten, ik kon mezelf niet meer voor de volle 100% achter de inhoud zetten en ik kon vooral mezelf niet meer voor de volle 100% geven. En de mensen die me kennen weten dat ik altijd voor de volle 100% voor iets wil gaan. Een beetje mijn best doen dat ken ik niet. Net zoals je niet een beetje zwanger bent, net zoals je niet een beetje aan social media doet, ga je ook niet een beetje je best doen…

Het deed wel pijn dat heel het verhaal verkeerd gepercipieerd werd. Wat ik voorspelde werd werkelijkheid. Dinobusters was een term die aansloeg en die aandacht kreeg, waardoor heel wat mensen (en de pers) heel vaak “Tot uw dienst” uit het oog verloren, maar het vooral hadden over dé 3 dinobusters. En hoewel ook Nancy, Joke en Elke dit nooit als hun intentie hadden, was dat bij vele wel de perceptie die ging leven en kwam bij vele de vraag… maar huh, hoe zit het dan met Sara Jane? Zij was toch 1 van de eerste Dinobustersstrijders? De verkeerde perceptie zorgde bij velen voor een fout verhaal en daar komt het belang van een authentiek verhaal naar boven. Een concept slaat aan, storytelling is voor mij de geheime sleutel. Want waar heeft de pers de meeste aandacht voor? Niet voor de inhoud van het boek… wel voor het verhaal erachter… een bende energieke ambtenaren die het anders wil. Over hoe ze dat gaan doen, wordt eigenlijk weinig over verteld.

Maar bij storytelling moet je verhaal volledig zijn. Moeten alle elementen juist geplaatst worden en anders krijg je een vertekend beeld. De vele vragen die ik dus kreeg, zijn voor mij een resultaat van dat vertekend beeld.

Dinobusters… laat het concept leven!

Ik hoop bij deze dan ook het verhaal volledig gemaakt te hebben. Geen rancunes, geen verwijten. Het verleden is wat het is en maakt ons tot de mensen die we vandaag zijn.  Ik wens Nancy, Joke en Elke dan ook alle succes met hun boek. Het gaat mij hier ook niet om ego’s. Het belangrijkste is dat het verhaal gebracht wordt. Denk ik dat het anders het kunnen gaan? Daar ben ik van overtuigd. En dan ben ik er ook van overtuigd dat er minder misverstanden waren geweest en dat er veel minder vragen waren geweest over mijn rol. Maar ook dat zijn weer keuzes die gemaakt zijn.

Ik hoop dat dit verhaal ook duidelijk maakt dat je enerzijds het boek “Tot uw dienst” hebt en anderzijds het concept Dinobusters. “Tot uw dienst” is een resultaat van wat Dinobusters kunnen verwezenlijken. Het zijn niet de 3 dinobusters, ik ben niet dé dinobuster…. We zijn met vele dinobusters! Iedereen die binnen zijn organisatie oude structuren en procedures die ervoor zorgen dat efficiënt werken  onmogelijk wordt, wil verbeteren mag zich een dinobuster noemen.  Dinobusters streven naar een optimale en efficiënte dienstverlening. Dinobusters hebben oog voor de mens achter de persoon die werkt en dinobusters dragen authenticiteit hoog in het vaandel. Dinobusters is een beweging… een beweging die al even op gang is. Politiezones met een facebookpagina om dichter bij hun burger te staan, overheidsdiensten die durven in interactie te gaan op Twitter, ambtenaren die in dialoog gaan met de burger,… ik ben er zeker van dat iedereen een paar initiatieven kent… wel zij zijn de échte dinobusters! Dinobusters kennen geen leeftijd! Het is niet alleen de jonge garde die streeft naar vernieuwing, in tegendeel, ik ken heel wat Dinobusers die gerijpt zijn met jaren… en zij zijn de beste inspiratiebron. Een Dinobuster wordt misschien wel beter met de jaren?

Ik gaf slechts een naam aan een stroming die hopelijk zorgt voor de nodige verandering om écht ten dienste van de burger te staan. Om echte Civil Servants te worden…

Ik hoop dan ook nog steeds dat er op de website dinobusters.be de ruimte wordt gemaakt om al deze initiatieven een plaats te geven.  Vaak zijn het enkelingen die in de schijnwerpers staan, terwijl al deze initiatieven de nodige aandacht verdienen. Een lieve oproep ook aan de persvrienden. Help de Dinobustersbeweging… stop met steeds negatieve voorbeelden aan te halen in de pers. Maar laat mensen ook de positieve resultaten zijn. Laat mensen zien dat er heel wat ambtenaren zijn die elke dag het beste voor hebben met hun en die elke dag opnieuw proberen het belastingsgeld op een goede manier te besteden. Zet eens wat vaker dergelijke initiatieven in de kijker en help ons om de publieke sector weer het imago te geven dat ze verdient!

Dinobusters burn-out…

En met deze blog ook een kleine oproep naar alle Dinobusters. Ook Dinobusters hebben het soms moeilijk. Gaan door een moeilijke periode en geraken de pedalen kwijt. Draai hun niet de rug toe. Probeer hen te blijven steunen en geef hen de nodige ruimte en tijd om uit dat dal te kruipen.  Burn-out is een stille ziekte die langzaam komt binnengeslopen en wanneer je het doorhebt…is het eigenlijk al te laat.

Ik heb het zelf meegemaakt en ik ben de mensen die in me blijven geloofden enorm dankbaar. Het is door hun woorden van steun en aanmoedigingen dat ik geen Yoshi werd, maar dat het vlammetje van Dinobuster diep in mij nooit volledig gedoofd werd en met de nodige zuurstof terug werd aangewakkerd.

Wat was er eerst.. de dino of de dinobuster?

Dino, Yoshi’s en Dinobusters ze liggen heel dicht bij elkaar. Ik heb ook geleerd dat de meesten onder ons als Dinobuster starten, maar door het systeem soms getransformeerd worden naar een dino of een yoshi…  Laat dit niet gebeuren. Kijk elke dag rond je en geef Dinobusters die het moeilijk hebben zuurstof… geef hen tijd en toon begrip. Dit kost soms tijd, maar dat is niets in vergelijking met de strijd die die persoon op dat moment met zichzelf moet leveren…

En voor 2014?

Ik zit niet stil… In 2014 werk ik aan een heel nieuw project… daarover in een volgende blog meer… want ook dat is 2014.. terug tijd maken voor een blog, al is het maar om even te ventileren en te relativeren 😉

Please follow and like us:
Pin Share

Gepubliceerd door

Sara Jane

- Verloofd met de liefste - Mama van 2 helden, plusmama voor 1 heldin - Levensgenieter en verlekkerd op al wat de zee te bieden heeft - Communicatieheld - Passie voor (Departement) Onderwijs - Krijgt energie wanneer ze mensen dingen laat doen waarvan ze zelf dachten dat ze het nooit zouden kunnen. Sommigen noemen dit leiderschap. Ik ga voor coaching - Positief, realtisch, creatief en soms een tikkeltje eigenwijs - Onzeker, al zullen velen dat ontkennen - Geen open boek. Al denken velen van wel - Digital geek - Social (media) freak - Ten alle tijden: gewoon mezelf

12 gedachtes over “Soms moet je loslaten om vooruit te gaan…”

  1. Jij was mij gids op Twitter in 2011. Ik was een “revolutionair” eind 60 begin 70 door jou heb ik gezien dat dit vuur nog niet geblust is. Anders maar dat uiteraard normaal.. je hebt me in 2011 terug energie gegeven. Go for it!

  2. Beste Sara Jane, ik ken u dan wel niet persoonlijk maar moet zeggen dat je indruk gemaakt hebt! Dit is geschreven recht uit het hart met pure eerlijkheid en zelfkennis. Hier kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Bedankt om dit met ons te delen en doe zo verder meid! Je bent zo goed bezig…

  3. Ik zit in een gelijkaardig schuitje en kan me als ambtenaar gaan verschuilen in allerlei verlofstelsels. Mijn gemoedstoestand op het werk lijkt op een burn-out, maar niets is minder waar. Mijn core buisiness draait op volle toeren en het lesgeven ging me nog nooit zo goed af, enkel…

    U vond alvast wel de moeite en taalvaardigheid dit uitgebreid neer te schrijven wat uw situatie betreft.
    Ik zoek en worstel nog ….
    http://marcgroet.wordpress.com

  4. Respect voor je openheid. Blijf verder je eigen grenzen bewaken met dezelfde hevigheid die je toonde op zoveel andere vlakken. Succes.

  5. Knappe getuigenis, Sara Jane. Bijzonder veel respect en waardering hiervoor! Een mens moet soms keuzes maken, en dan is het chique dat je dit doet vanuit je eigen authenticiteit en gedrevenheid. Warme groet!

Laat een antwoord achter aan Nathalie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en Google Privacy Policy en Servicevoorwaarden toepassen.

Warning: Undefined array key "sfsi_plus_mastodonIcon_order" in /customers/8/b/b/dddsj.be/httpd.www/sjdeputter/wp-content/plugins/ultimate-social-media-plus/libs/controllers/sfsi_frontpopUp.php on line 172

Enjoy this blog? Please spread the word :)