There is no way back…

Twee maanden geleden schreef ik mijn blog “Back to Business” . Acht weken na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging ik terug aan de slag. Back to business leek toen een heel toepasselijke titel. Alleen besefte ik toen nog niet dat teruggaan zelf geen optie was. Er is mijn leven voor de buitenbaarmoederlijke en mijn leven na de buitenbaarmoederlijke. Een klein vruchtje van 8 à 9 weken, enkele cm’s die mijn leventje helemaal overhoop hebben gehaald.

Ik ben ondertussen terug aan het werk. En ik heb mijn draai terug gevonden. Maar de ontgoocheling in mezelf en mijn eigen lichaam blijven zo immens groot. De angst dat ik dit verdriet opnieuw moet meemaken zit diep.  Ik probeer iets te begrijpen wat niet te begrijpen valt.  En gelukkig vind ik troost in mijn andere kleine held, mijn kleine prins Robbe die zonder het te beseffen al de traantjes kan drogen en dan prijs ik mezelf oh zo gelukkig dat ik tenminste iets heb om mijn troost in te vinden. Jammer genoeg zijn er heel veel mama’s met schaduwkindjes die van de ene ontgoocheling in de andere blijven vallen en die stilaan elk sprankeltje hoop verliezen. Een enorm respect heb ik hiervoor gekregen. En meer dan ooit besef ik dat je dat pas kan begrijpen als je zelf dat akelige pad hebt betreed…

Je mag er niet te veel bij stilstaan en toch op sommige onverwachte momenten betrap je jezelf erop dat je loopt te mijmeren over “wat als”.  Ondertussen zou ik 6 maanden ver zijn… een kinderkamer zou in gereedheid worden gebracht, geboortekaartjes zouden worden gekozen, maar het mocht jammer genoeg niet zijn.

Ik ben niet de persoon die veel wil terugkijken naar het verleden. We leven nu en je moet dromen over de toekomst. Het is alleen soms zo confronterend hoe weinig mensen stilstaan bij het verdriet dat je met je meedraagt. Een verdriet dat niet zomaar verdwijnt. Een verdriet dat moet slijten…maar altijd een deel van jezelf zal blijven. Het deed me de afgelopen maand deugd als mensen me vroegen hoe het nu met me ging. Als ze mij vroegen of ik het al een beetje een plaats had kunnen geven. Soms werd er in alle stilte over gezwegen net omdat mensen niet weten hoe ze met het verdriet om moeten. Maar doen alsof het leven van ervoor zich hernomen had deed vaak nog meer pijn. Want dat leven was er gewoon niet meer.

Heel toevallig kwam ik vandaag dit liedje tegen: http://www.youtube.com/watch?v=2S8elsy11Uc

De tekst vat het zo mooi samen…

Nooit voelden jouw voetjes
waarvoor gras is bedoeld
De warmte van de zon
heb jij nog nooit gevoeld

Je haartjes hebben nooit
gewapperd in de wind
En ik heb geen idee
Welke liedjes jij leuk vindt

Je handjes hebben nooit kunnen spelen
Je beentjes hebben nooit op de wereld gestaan’
Toch hoor jij er altijd bij

Nooit voelde ik jouw liefde
zo sterk als dit moment
een voortdurend warme gloed
waar jij de bron van bent

Ik draag je in mijn hart
mijn kindje voor altijd
en op die manier
raak ik jou nooit kwijt

Liefde geven is jou nu los te laten
Terug te geven aan vanwaar jij ook komt
Toch hoor jij er altijd bij

De ene dag gaat het al wat beter als de andere. Het feit dat ik nu een blog neerpen is duidelijk dat het vandaag zo een ‘andere’ dag is. Het komt misschien door die donkere decembermaanden, geen idee… Maar schrijven blijft mijn manier van verwerken en van de dingen een plaats geven. Ik denk dat ik nog veel zal moeten schrijven om dit te plaatsen… maar ik hoop vooral dat ik nog veel ga mogen lachen en genieten… Elke dag genieten van de kleine dingen die ons gelukkig maken. Elke dag genieten van wat we hebben….

Veel mensen weten vaak niet hoe ze om moeten met dit verdriet… weten niet goed wat je er na al die maanden nog over moet zeggen. Er is geen juist antwoord… Het enige wat mama van schaduwkindjes hopen te krijgen is troost… en begrip.  Hoe klein een vruchtje ook… het was een wezentje… een leventje…een mensje in wording. Je hebt immers niet alleen afscheid genomen van dat kleine wezentje..neen je hebt ook dromen moeten loslaten, een gevoel van hoop en geluk dat je plots op enkele seconden tijd wordt ontnomen waardoor je met een heel leeg gevoel achterblijft. Dank je wel dan ook aan de vele vrienden voor hun steun. Voor het begrip. Dank je wel om er gewoon te zijn wanneer het nodig was. En ik wou dat het zo niet moest zijn, maar bedankt aan die mama’s die dezelfde strijd aangaan en die maar al te goed begrijpen waarom ik deze blog even moet schrijven…

Na het schrijven van mijn eerste blog over mijn buitenbaarmoederlijke viel het mij op hoeveel mama’s met dit stil verdriet achterblijven. Ze praten er niet  of niet meer over omdat ze voelen dat de omgeving nu zo wel iets heeft van “nu zal het wel over zijn”.
Vier maanden na mijn operatie besef ik echter dat het nooit over is.  Besef ik dat het nooit wordt zoals vroeger, want vroeger waren we met 3 in ons gezinnetje… en nu zijn we met 4.

 

 

Please follow and like us:
Pin Share

Gepubliceerd door

Sara Jane

- Verloofd met de liefste - Mama van 2 helden, plusmama voor 1 heldin - Levensgenieter en verlekkerd op al wat de zee te bieden heeft - Communicatieheld - Passie voor (Departement) Onderwijs - Krijgt energie wanneer ze mensen dingen laat doen waarvan ze zelf dachten dat ze het nooit zouden kunnen. Sommigen noemen dit leiderschap. Ik ga voor coaching - Positief, realtisch, creatief en soms een tikkeltje eigenwijs - Onzeker, al zullen velen dat ontkennen - Geen open boek. Al denken velen van wel - Digital geek - Social (media) freak - Ten alle tijden: gewoon mezelf

5 gedachtes over “There is no way back…”

  1. Veel sterkte wensen we jullie,niet enkel vandaag,niet enkel morgen … Altijd!
    Een plaatsje geven dat kan je,vergeten doe je nooit!
    Dikke knuffel van ons allen!!! Xxxx

  2. Meiske toch! Het wordt makkelijker na verloop van tijd, maar de pijn gaat nooit helemaal weg. Je leert ermee omgaan. In het begin is zoiets overweldigend natuurlijk, na een tijdje kan je het soms ‘verstoppen’ als je dat nodig hebt. Bij mij is het toch zo. En ja, soms zijn er van die dagen dat alles opnieuw naar boven komt en dat elke tegenslag – hoe klein ook – voldoende is om de tranen te doen opwellen. En dat mag. Ik vrees dat je je leven lang rouwt om een verloren kind. Dikke knuffel alvast.

Laat een antwoord achter aan Ine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en Google Privacy Policy en Servicevoorwaarden toepassen.

Warning: Undefined array key "sfsi_plus_mastodonIcon_order" in /customers/8/b/b/dddsj.be/httpd.www/sjdeputter/wp-content/plugins/ultimate-social-media-plus/libs/controllers/sfsi_frontpopUp.php on line 172

Enjoy this blog? Please spread the word :)