8 weken na het verlies van ons vruchtje ga ik morgen terug aan de slag. Hoewel ik de voorbije weken echt uitkeek naar deze dag, moet ik toegeven dat ik vandaag met heel gemengde gevoelens rondloop. Ik moet vooral aan mezelf toegeven dat ik niet durf zeggen dat ik er ook echt klaar voor ben.
De afgelopen week heb ik geprobeerd weer wat actieve activiteiten op te nemen en telkens merkte ik dat mijn lichaam na een halve dag inspanning, heel wat moest recuperen. Ook dat zorgde ervoor dat naarmate maandag dichterbij kwam ik mezelf meer en meer ging afvragen of ik er wel klaar voor was.
Ook de dokter liet duidelijk haar twijfels blijken. Ik moest vooral naar mijn lichaam luisteren zei ze. De kans dat de burnout van 2 jaar geleden zou hervallen is immers groot….
Maar mijn hart en willetje zijn altijd sterker geweest dan het verstand. Dus ik ga morgen terug aan de slag. Ik kijk er naar uit om de collega’s terug te zien, ik kijk er naar uit om verder te werken aan ons project en weer wat nieuwe zaken te lanceren, ik kijk er naar uit om niet meer tussen mijn vier muren weg te kwijnen…
Ik wil iedereen die me de afgelopen weken heeft gesteund en mij de tijd heeft gegeven om alles te verwerken, bedanken! Door bijkomende privé issues was mezelf mentale rust geven niet altijd een optie, maar ik ben heel blij dat ik toen bij vrienden, mijn familie en mijn verloofde terecht kon om mijn hart te luchten. Ik weet dat elk van hen zich ook zorgen maakt om mijn eerste werkdagje morgen, maar ik beloof dat ik op mezelf zal letten ;).
Ik heb nog een weg af te leggen vooraleer ik mentaal en fysiek weer op dezelfde hoogte zit als 8 weken geleden, maar ik hoop dat morgen een eerste stap is. Ik hoop dat ik niemand moet teleurstellen…en niet in het minst mezelf.
Hoi een maandje later, hoe gaat het nu met je?
Het lijkt mij echt een zware periode, knap dat je je werk weer oppakt, ik hoop dat het je goed doet. xx
Niet altijd even eenvoudig.. zeker met deze dagen… maar..we blijven positief+